1 Mei 2024

Jill’s Yoga verhaal: Just Breathe

Gisteren volgde ik een ademles bij Yogapoint Nijmegen. Dat klinkt wat vreemd natuurlijk, les krijgen in ademen. Als er iets is dat wij mensen níet hoeven te leren, is dat het. Ademen is zo’n beetje het enige dat we zelf kunnen, al vanaf de dag van onze geboorte.

Tot je erover gaat nadenken. Dan gaat het mis; je gaat te jachtig ademhalen, of juist te langzaam, en je kunt je nergens anders meer op focussen. Daarom is een les waarbij iemand je leidt en begeleidt bij wanneer, hoe en hoe vaak je in en uit ademt juist zo interessant. Er zijn duizenden filmpjes en podcasts over Pranayama (adembeheersing), maar na het bekijken of beluisteren hiervan moet je het alsnog alleen doen.

Tijdens deze les doe je het natuurlijk ook alleen, maar weet je je omringd door mensen die met je meedoen. Een uur lang met zijn allen met de ogen dicht, onder een warme deken en met kalmerende muziek op de achtergrond. Je wordt geleid, hoeft niet na te denken – juist niet! – en enkel te doen wat de docent, die je slechts hoort, zegt. 

Heel snel in en uit ademen door de neus waarbij alleen je middenrif in kleine schokjes op en neer gaat, of juist je longen met een diepe haal via je mond volzuigen alsof je onder water vandaan komt en naar adem snakt, zijn twee voorbeelden van de verschillende typen ademhalingen die je uitvoert tijdens deze les. In drie sets met daartussen steeds een pauze. Als je je ademhaling, de belangrijkste bron van energie, verandert, zeker op zo’n intense manier, reageert je lichaam daarop. Ik wil niet te veel uitleggen, want het is juist zo interessant om te ervaren wat het met jou doet, het is voor iedereen uniek. 

Op mij had het een heel bijzonder, haast bizar effect. Ik kreeg het warm, toen koud, had tintelende vingers en voelde me daarna heel zwaar, alsof iemand me de aarde in drukte, maar wel comfortabel. En op het laatst leek het zelfs alsof de helft van mijn lijf er überhaupt niet was. De eerste impuls is om te reageren, je te bewegen of overeind te komen. Maar het mooie is juist om gewoon te blijven liggen, niet na te denken over wat er gebeurt maar alleen te voelen. Wat volgde op al die vreemde lichaamsgewaarwordingen was een zeldzaam diepe ontspanning, eentje die ik zonder begeleiding niet voor elkaar krijg, misschien zelfs niet als ik slaap.