1 Juni 2024

Jill’s Yoga verhaal: Know Thyself

Dat het lichaam de score bijhoudt, zoals ik in een vorige blog zei in de titel, die ik met trots overnam van een fantastisch boek, geldt niet alleen voor het doen van de yogaposes en om zes uur zonder na te denken over je fijne dekbed en of je misschien wil blijven liggen gewoon op te staan en naar YogaPoint te wandelen.

Ik ben erg cognitief, iemand die graag leert, van feitenkennis en weetjes houdt, opgeleid als wetenschapper. Spiritualiteit is daarom een term die me altijd een beetje deed huiveren. Maar nu ik bijna twee jaar vrij stabiel elke dag yoga beoefen, is het niet iets wat ik nog kan negeren. Of je het spiritualiteit noemt doet er niet zoveel toe. Introspectie, naar jezelf kijken, je gevoel kennen, dichter bij jezelf komen, innerlijke zelfreflectie – er zit vast iets tussen waar je je net als ik wel comfortabel bij voelt.

Een vreemde bijkomstigheid van het beoefenen van Ashtanga, is dat ik letterlijk beter heb leren voelen. Heb ik honger? Ben ik moe? Wil ik vandaag wel of niet met deze of gene afspreken? Doe ik iets omdat het van me verwacht wordt of omdat ik het zelf wil?

Men zegt wel eens dat gevoelens of emoties waar je liever niet te dichtbij komt opgeslagen liggen in je lichaam. Als dat zo is, wonen de mijne in mijn borstkas, en in mijn schouders, zonder huur te betalen. De eerste keer dat ik (met veel hulp!) opstond uit Urdvha Dhanurasana (in andere vormen van yoga ook wel Chakrasana en in alomtegenwoordige en mijn optiek wat denigrerende benaming “het bruggetje”) en weer achterover terug omlaag ging, de zogenoemde dropback, wist ik niet wat me overkwam. Ik liet me, maar half bewust van wat ik aan het doen was, leiden. Tijdens de eindontspanning lag ik plots te huilen als een baby. Dat was blijkbaar al meer mensen overkomen. Mijn fijne, veilige groep reageerde dan ook met veel begrip en ruimte. De cognitieve Jill ging dit natuurlijk toen ze eenmaal bedaard was thuis opzoeken. Ik las op een andere yogablog online dat het hart boven je hoofd plaatsen, wat in deze houding letterlijk gebeurt, je kwetsbare ik naar buiten laat komen. Als dat niet spiritueel klinkt…

Maar ik geloof dus dat ik dat ervaren heb toen, en dat had ik niet gekund of gedurfd zonder Frank (en niet te vergeten Loes, en Bart, en Janneke, en Niels, en Dana, en Sjir etc.) Dat dropbacken doe ik al een jaar met hulp. Ik vind het nog steeds belachelijk zwaar, maar ik huil niet meer, iets wat daar opgeslagen lag mocht er eindelijk uit en ik kende mezelf weer een beetje beter.