1 April 2024

Mijn Yogaverhaal: Het lichaam houdt de score bij* – Jill N.

Na die eerste keer Morning school kwam er van alles op gang. Zelfs als je een ochtendmens bent gaat een wekker om 05:40 en je vervolgens anderhalf uur bewegen op manieren die je lichaam niet gewend is niet meteen van een leien dakje. Het vergde heus wel wat, maar daar kwam ook een hele hoop voor terug, zo geleidelijk dat ik me dat pas na een tijdje realiseerde.

Het lichaam leert enorm snel, niet per sé om zichzelf op te vouwen tot een klein pakketje of om achterover te buigen (dat laatste in mijn geval al helemaal niet), maar het wéét op een gegeven moment dat dit is wat het doet. Ik sta nu elke dag vroeg op, loop op de automatische piloot naar de badkamer, hijs mezelf in een legging, en sta een paar minuten later buiten. Dat nadenken of ik wel zin heb om op te staan is verleden tijd. Ik denk pas voor het eerst na als ik een weg oversteek, onderweg naar de studio, of op hele goede dagen, zelfs pas ná die anderhalf uur yoga.

Ik las laatst ergens dat zelfs de pre-industriële mens, nog voor de uitvinding van de lopende band, er al van hield om bepaalde handelingen te herhalen en zich over te geven aan het spiergeheugen en het lichaam. Dit is geloof ik precies wat je bij Ashtanga doet. Hoewel sommige houdingen er in het begin uitzagen alsof ik er nooit toe in staat zou zijn, lachwekkend haast (Google voor de grap even Supta Kurmasana), ging ik ze gewoon doen. Wanneer ik er klaar voor was, langzaam, aangepast, met hulp, voorzichtig of soms angstig…

Natuurlijk geeft iets dat lukt een enorme voldoening, of ergens goed in zijn. Maar ik leerde dat het daar dus helemaal niet om gaat, om dat eindplaatje van die coole houding. Het is haast niet in woorden te vatten, merk ik, maar waar het wel om gaat is letterlijk het gewoon doen.  Diep, nasaal ademhalen met gesloten mond maar wel met geluid, kijken in de richting die hoort bij de houding die je doet – en niet even je haar goed doen, je topje rechttrekken en controleren wie er binnenkomt – helpen daarbij. 

En wat er gebeurde, niet op die eerste dag, maar geloof me, sneller dan ik dacht, was dat ik na mijn practice niet meer zeker wist wat ik precies gedaan had. Mijn lichaam had het denken van me overgenomen. Wat ik wel zeker wist en weet is dat het daarna enorm goed voelt, in zowel lichaam als hoofd. Na anderhalf uur bewegen ben je niet uitgeput, maar heb je juist energie, meer dan daarvoor. En het leuke is, dan is het pas ácht uur!

* De titel is vrij vertaald naar het boek “The body keeps the score” van Bessel van der Kolk, dat in directe zin niets met yoga te maken heeft, maar wel alles met hoe je lichaam alles registreert en opslaat.